Ονειρα γλυκα...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Καλές γιορτές σε όλους σας ...

Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές , να περάσετε καλά και ο νέος χρόνος σας να είναι σαν ...




σαν το αέρινο και δημοφιλές blog της Αλκυόνης ..


σαν το ποιητικό και γλυκά μελαγχολικό blog της Βασιλικής ..


σαν το καυστικό και γεμάτο χιούμορ blog της Χ-ψιλικατζούς..


σαν το ρομαντικό , ροζ και ταξιδιάρικο blog της Neyna..


σαν το αφηγηματικό και νοσταλγικό blog της Ελληνίδας ..


σαν το νέο και αστραφτερό blog της Αmo ..


σαν το ρεαλιστικό και με άποψη ζωής blog της Μαριώς ..


σαν το παιγχνιδιάρικο και τσαχπίνικο blog της jojo ..






Τα λέμε σύντομα ....

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ..
ΜΕΡΟΣ 6ο





Πολλοί λένε ότι η Αθήνα μοιάζει με ένα τεράστιο κλουβί γεμάτο από ανθρώπους που πηγαινοέρχονται ανελέητα ..
Εγώ όμως αισθανόμουν το σπίτι μας σαν μεγάλη φυλακή , σαν καταδικασμένη που περνάει τα χρόνια της ποινής της μαζί με το παιδί της ...

Μετά από το τελευταίο τραγικό γεγονός , προσπάθησες να εξομολύνεις τα πράγματα . Μου έστελνες λουλούδια , μου ζητούσες συγγνώμη αρκετά συχνά όμως τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει αυτό που ένιωθα .. Αηδία , πίκρα , ταπείνωση .. Μια διαρκή αδικία στο στόμα ..

Ο θάνατος του πατέρα σου σταμάτησε κάθε μου κίνηση για διαφυγή ...
Εκανα μια τελευταία προσπάθεια να σταθώ δίπλα σου , γιατί έτσι είμαι η ηλίθια ..

Η κυρία του κυρίου έκλαιγε με μαύρο δάκρυ στην κηδεία και εκ των υστέρων κατάλαβα, μετά από αρκετούς μήνες βέβαια , γιατί κοιτούσες καλά γύρω- γύρω πρίν μου πιάσεις το χέρι για να ακολουθήσουμε τον νεκρό στην τελευταία του κατοικία ..


Το πένθος άρχισε να κοπάζει και εσύ ξαναγύριζες σιγά σιγά στον παλιό « καλό» εαυτό σου .. Φωνές , κλάματα , εγκατάλειψη ...
(Ξεχνάω να πώ , ότι όλα αυτά τα χρόνια που ζούσαμε μαζί , είχες φροντίσει τεχνιόντως να μου φορτώσεις τα περισσότερα δάνεια που είχαμε πάρει από κοινού για τις ανάγκες της οικογένειας ..)

Επρεπε κάτι να κάνω .. Πολλά λεφτά δεν είχα , το παιδί με είχε ανάγκη πολλές ώρες την ημέρα , η δουλειά μου ήταν απαιτητική .. Η μητέρα μου εκείνη την εποχή , έπασχε από κατάθλιψη (λόγω του ξαφνικού θανάτου του πατέρα μου ) και δεν ήθελα να την επιβαρύνω άλλο .Επρεπε όμως να δώσω μία λύση ..

Αποφάσισα να ζητήσω την βοήθεια ενός ιδιωτικού αστυνομικού ..
Ηθελα να ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με σένα και να ξεφύγω από τον κυκλώνα που με τύλιγε .
......

Ενας φίλος μου με βοήθησε να τα καταφέρω με τα σκοτεινά αυτά κυκλώματα που συνήθως προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους δύστυχους που αφήνουν την τύχη τους απάνω τους ..

Τα αποτελέσματα της έρευνας ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου ..
Ασυναίσθητα , όταν έμαθα το μέγεθος του εμπαιγμού σου , όρμησα επάνω σου και τα χέρια μου πονούσαν πολύ καιρό από τις ξυλιές που σου έδινα παντού , κεφάλι , πρόσωπο , μάγουλα ..
Το καλύτερο ήταν ότι δεν αντέδρασες καθόλου .....

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ..
ΜΕΡΟΣ 5ο



Ηταν 12 Αυγούστου του 2003.. Οι διακοπές είχαν τελειώσει για μας ( ο θεός να τις κάνει ) και κατευθυνόμασταν προς ένα χωριό του Παρνάσσου , το χωριό της μητέρας του, όπου θα περνούσαμε τις λίγες ακόμα μέρες που είχαν απομείνει από την άδεια μας ..

Σταματήσαμε σε ένα χωριό της Ναυπάκτου για να τσιμπήσουμε κάτι .. Οταν ξαναμπήκαμε στα αυτοκίνητα ( βλέπετε είμασταν πολλοί και είχαμε πάρει δύο αυτοκίνητα ), η μικρή ήταν ανήσυχη και εγώ κουρασμένη ψυχολογικά και σωματικά, την μάλωσα ..

Ήταν η αφορμή σου .. Βγήκες από το αυτοκίνητο και πλησιάζοντας στο ανοικτό παράθυρο του δικού μου αυτοκινήτου , μου έδωσες δύο χαστούκια .. εκεί στην μέση του δρόμου .. μπροστά στα μάτια του παιδιού που έκλαιγε και φώναζε γοερά ..

Εκεί πέθανε η σχέση μας , σε εκείνο το όμορφο χωριό , εκεί στη μέση του δρόμου ..

Δεν είχα άλλα περιθώρια , έπρεπε να δείξω στην κόρη μου ότι οικογένεια δεν είναι αυτό που έβλεπε συχνά τελευταία .. Δεν είναι έτσι δυό άνθρωποι που αγαπιούνται .. Η βία , ο υποβιβασμός , η ταπείνωση απαγορεύεται να είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας σχέσης ...

Ενα ζευγάρι άγνωστων περαστικών , που είχαν δεί όλη την σκηνή , προσπαθησαν να με πείσουν να πάμε στην αστυνομία , η μητέρα του προσπαθούσε να με αποτρέψει « σαν παιδί μου σου μιλάω , πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ» , και η κόρη μου είχε γατζωθεί επάνω μου τρομαγμένη ..


Εκλαιγα σε όλα τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που μεσολαβούν μεταξύ Ναυπάκτου και Παρνασσού ..
Δεν ήξερα τι να πρωτοκλάψω .. Το παιδι , την αξιοπρέπεια μου , αυτά που σου έδωσα, αυτά που πήρα , την αγάπη μου , εσένα .... Χαμένη ..

Ηταν η γιορτή μου και του παιδιού σε 3 μέρες .. Μας είχες κάνει το καλύτερο δώρο..Mου ανταπόδωσες μοναδικά ότι νόμιζα ότι είχα κάνει για σένα ..

Το άσχημο ήταν ότι πέρασαν μετά από αυτό το περιστατικό , 8 μήνες , μέχρι να βγω ξανά στο φώς , μακρυά από εσένα ..













Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

TO ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ
ΜΕΡΟΣ 4ο



Η κατάσταση παρέμενε ίδια και χειρότερη .. Εξαφανιζόσουν τα βράδια , αμελούσες το σπίτι ,το παιδί, εμένα ..Πίστευα πως όλα οφείλονται στο ζάχαρο και στην άρνηση σου να δεχτείς το πρόβλημα . Νόμιζα ότι προσπαθούσες να ζήσεις και έλπιζα ότι θα ήθελες και εμένα δίπλα σου ..

Λάθος ..

Καλοκαίρι 2003 .. Στα πολλά προβλήματα προστέθηκε και η αρρώστεια του πατέρα σου .. Επιθετικός καρκίνος σε πολλά ζωτικά όργανα . Ηρθες μια μέρα σπίτι κρατώντας ένα φυλλάδιο από ένα ξενοδοχείο με νεροτσουλήθρες .

" Θα ήθελα σίγουρα το παιδί να κάνουμε εκεί διακοπές " .. μου είπες .."

" Ας πάρουμε και τους γονείς σου " είπα .. " είναι το τελευταίο καλοκαίρι του πατέρα σου ..

Με κοίταξες στα μάτια .. Πάντα ήξερες πόσο ευαίσθητη ήμουν .. Κρίμα που το εκμεταλλεύτηκες έτσι ..


Ξεκινήσαμε λοιπόν για το προορισμό που είχαμε διαλέξει.. Οσες μέρες μείναμε εκεί ένιωθα το άγχος να με πανικοβάλει . Μήπως πάθει κάτι ο πατέρας του , πόσο γρήγορα μπορούμε να φτάσουμε στο κοντινότερο νοσοκομείο και άλλα πολλά που τελικά , όπως αποδείχτηκε , μόνο εγώ τα σκεφτόμουν ..

Φτάσαμε εκεί μεσημέρι και το απόγευμα κατεβήκαμε στην πισίνα .. Οπως πίναμε τον καφέ μας σηκώθηκε λέγοντας " που βρέθηκε εδώ αυτή " ενοχλημένος για την χαιρετούρα που θα ακολουθούσε .." Είναι η γυναίκα ενός φίλου μου " μου είπες και σε παρακολουθούσα να την χαιρετάς λίγο μετά ..

Η κυρία του κυρίου έγινε συχνή συντροφιά μας , μαζί με τα δύο της παιδιά και όλως τυχαίως βρισκόταν πάντα κάπου εκεί κοντα .. Την έβλεπα να τρέμει ολόκληρη κυριολεκτικά , σε στιγμές που πίναμε κάποιο καφέ ή τρώγαμε.. " Δεν πρέπει να είναι πολύ καλά τα νεύρα της " σκέφτηκα ..
Παρατήρησα κάποιες φορές τον τρόπο που σε κοιτούσε , γεμάτη θαυμασμό και ενδιαφέρον ..
" Την καημένη .. της αρέσει " σκέφτηκα .. Ετσι "λίγη" φάνταζε στα μάτια μου και ήταν αδύνατον να δω τίποτα άλλο πέρα από αυτό..

Σίγουρα δεν είναι τυχαίο που ασχολείσαι με την πολιτική .. Απαιτεί να ακολουθείς πιστά κανόνες υποκρισίας και απάτης ..

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

TO ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΜΕΡΟΣ 3ο



Ο καιρός περνούσε , η μικρή μεγάλωνε και δεν θυμάμαι τίποτα να σκίαζε την τότε ευτυχία μας .. Μικρά και ασήμαντα προβλήματα ήταν η αφορμή για τους λιγους καβγάδες μας με ασήμαντες απώλειες και λήξεις άκρως ερωτικές ..

Οταν το παιδί ήταν 3 - 4 χρόνων άρχισες να αδυνατίζεις επικίνδυνα .. Ετρωγες κανονικά και όμως έχανες συνεχώς βάρος .. Αρχισα να σκέφτομαι τα χειρότερα και να ανησυχώ μέχρι που οι πρώτες εξετάσεις έδειξαν τον ένοχο .
Νεανικός διαβήτης , κληρονομιά από την γιαγιά και την απροσεξία της μάνας που χαιρόνταν που το μωρό της ήταν χονδρό .. Επρεπε από τα μικρά σου χρόνια κάποιος να εξετάσει την προδιάθεση της κληρονομικότας αυτής .

Το πήρες πολύ βαριά , οι μικρές βελόνες που έπρεπε κάθε μέρα να περνάς στο σώμα σου , λές και καρφώθηκαν όλες στην καρδιά σου .. Μάταια προσπαθούσα να σε πείσω , μαζί με τον γιατρό , ότι ο διαβήτης είναι κοινή πάθηση και μπορείς να το παλέψεις..
Αμέτρητες νύχτες έκλαιγες και δεν ήθελες καμία συμπαράσταση από κανένα ..


Με τον καιρό έμαθες να ζεις με αυτό . Είχε όμως αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση ..
Σαν να πίστευες ότι η ζωή σου είναι λίγη και άρχισες να ζεις "παράλογα"..
Ξενύχτια , χαρτιά , διάλογοι πάντα στην αρχή με το " εγώ " , πονηρά βλέμματα ακόμα και στις φίλες μας ..
Εκανα υπομονή , πιστεύοντας ότι ο διαβήτης έφταιγε για όλα .

Χάνοντας και τον πατέρα μου τον Μάρτιο του 2000 , έμαθα να ζω "μόνη".. Ποτέ δεν ήσουν εκεί . Βλέπεις μετά από χρόνια αγώνα είχες μια καλή πολιτική θέση στον Δήμο..

Σε έχανα το έβλεπα προσπαθούσα ..Αμελούσες πια και το παιδί ..
Αρχισαν οι βίαιες συμπεριφορές ..

Ανάψαν κόκκινα στο μυαλό μου ..

Ποτέ όμως δεν πίστευα αυτά που ανακάλυψα χρόνια μετά .
Εμοιαζαν με απόστημα που δεν σταματά να βγάζει υγρά και κόκκινο αίμα..

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ
ΜΕΡΟΣ 2ο

Περνούσε λοιπόν ο καιρός , τα είχαμε βρεί οι δυό μας , βγαίναμε , συζητούσαμε , νιώθαμε ..Εσύ βαθιά πολιτικοποιημένος και ενεργός αγωνιστής για το «κόμμα» και εγώ να προσπαθώ να σε βοηθήσω αφού έβλεπα το πάθος που σε έκαιγε ..
Μέχρι, και τον λίγο χρόνο που είχαμε όταν πηγαίναμε να « στεγάσουμε» τον έρωτά μας στα διάφορα ξενοδοχεία των 2 ώρών , σε άφηνα να κοιμάσαι κοιτώντας για ώρες τις γυμνές φωτογραφίες των τοίχων ..

Πέρασαν έτσι 2 και κάτι χρόνια ..

Στο διάστημα αυτό , εσύ μονιμοποιήθηκες σε μια σίγουρα δουλειά , εγώ βρήκα κάτι καλό στο ιδιωτικό τομέα και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε επίσημα ..


«Μεγαλώναμε μαζί , πως μπορείς και τα ξέχασες όλα ;...»

Παντρευτήκαμε τον Οκτωβριο του 1993 , και δεν άργησα να μείνω έγκυος

Οταν ήμουν 7 μηνών , παθαίνεις ένα μεγάλο ατύχημα .. Εγκαύματα σε πρόσωπο και χέρια .. Είπαν ότι ίσως να σου αφήσει σημάδια στο πρόσωπο ..Μια θεία σου είπε χαρακτηριστικά : «Καλά που πρόλαβες και παντρεύτηκες παιδάκι μου.. αλλιώς»..

Κι όμως το παλέψαμε .. Κάτι λευκά σημάδια στο χέρι σου μαρτυρούν σήμερα όσα πέρασες .. και εγώ μαζί σου ..και το μωρό μας ..


Τον Ιούλιο του 1994 γεννήθηκε η κόρη μας ..

Ενα μικρό ροζ μωρό που χάραξε με το πρώτο βλέμμα της για πάντα την καρδιά μου..

Θυμάμαι το τραγούδι στο αυτοκίνητο , λίγο πριν περάσουμε την είσοδο του μαιευτηρίου :...


« Εννοια , έννοια , έννοια μου , καραμελένια μου , αχ έννοια μου»..

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ . ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ.


ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ...
ΜΕΡΟΣ 1ο
17η Νοεμβρίου 1988..


Ιστορική μέρα .. Εορτασμός της μνήμης του Πολυτεχνείου και εσύ μου είχες τηλεφωνήσει το πρωί στη δουλειά ..(Βλέπετε άρχισα να δουλεύω από τα 17 μου , γιατί ενώ είχα περάσει παιδαγωγική στα Ιωάννινα , ο πατέρας μου δεν με άφησε να πάω..Τότε είχα πονέσει πολύ αλλά πείσμωσα και αγωνίστηκα δουλεύοντας και σπουδάζοντας συγχρόνως σε σχολή γραμματέων.. )

« Θα ήθελα να βγούμε για ένα ποτό το βράδυ .. αν θες και εσύ ..»

Σε είχα γνωρίσει πριν λίγες μέρες σε μια φιλική παρέα . Ψηλός , ξανθός με γαλάζια μάτια ... Ευγενικός αλλά και τολμηρός συγχρόνως ..
Οταν είσαι 19 χρονών πιστεύεις ότι υπάρχουν άγγελοι ...

«Ναι .. εντάξει..» σου απάντησα δειλά ..


Το ραντεβού ήταν κατά τις 8 σε ένα παρκάκι κοντά στο σπίτι μου ..
Πήγαμε σε club της μόδας εκείν η την εποχή ...
Ποτό , κουβέντα , χαμόγελα ..

Μου πρότεινες μια βόλτα με το αυτοκίνητο κοντά στη θάλασσα ..Το πρώτο φιλί ..


Ηταν πολύ νωρίς τότε για να ξέρω ότι οι στίχοι ενός ζεμπέκικου θα φωτογράφιζαν την σχέση μου μαζί σου :


Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω ,
Νόμιζα πως είχα αγκαλιά τον τελευταίο
Πόσο λάθος έκανα
Που για σένα πέθαινα ..
Τώρα που με πούλησες το ξέρω ...”




Ξεκινήσαμε έτσι μια σχέση που έμελλε να σβήσει σε μια αίθουσα δικαστηρίου τον Μαϊο του 2004 .. Εσύ όρθιος , κρατώντας ένα μπλε φάκελο , να προσπαθείς να πάρεις με το μέρος σου το απόσταγμα αυτής της σχέσης , το παιδί μας , να χειρονομείς κατακόκκινος και να διεκδικείς την επιμέλεια της μικρής κόρης μας ..

Ούτε στα χειρότερα όνειρα μου δεν είχα δεί τέτοιον εφιάλτη ..


Συνεχίζεται ...









Ευχαριστώ την Αλκυόνη για τη ιδέα ...