TO ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΜΕΡΟΣ 3ο



Ο καιρός περνούσε , η μικρή μεγάλωνε και δεν θυμάμαι τίποτα να σκίαζε την τότε ευτυχία μας .. Μικρά και ασήμαντα προβλήματα ήταν η αφορμή για τους λιγους καβγάδες μας με ασήμαντες απώλειες και λήξεις άκρως ερωτικές ..

Οταν το παιδί ήταν 3 - 4 χρόνων άρχισες να αδυνατίζεις επικίνδυνα .. Ετρωγες κανονικά και όμως έχανες συνεχώς βάρος .. Αρχισα να σκέφτομαι τα χειρότερα και να ανησυχώ μέχρι που οι πρώτες εξετάσεις έδειξαν τον ένοχο .
Νεανικός διαβήτης , κληρονομιά από την γιαγιά και την απροσεξία της μάνας που χαιρόνταν που το μωρό της ήταν χονδρό .. Επρεπε από τα μικρά σου χρόνια κάποιος να εξετάσει την προδιάθεση της κληρονομικότας αυτής .

Το πήρες πολύ βαριά , οι μικρές βελόνες που έπρεπε κάθε μέρα να περνάς στο σώμα σου , λές και καρφώθηκαν όλες στην καρδιά σου .. Μάταια προσπαθούσα να σε πείσω , μαζί με τον γιατρό , ότι ο διαβήτης είναι κοινή πάθηση και μπορείς να το παλέψεις..
Αμέτρητες νύχτες έκλαιγες και δεν ήθελες καμία συμπαράσταση από κανένα ..


Με τον καιρό έμαθες να ζεις με αυτό . Είχε όμως αρχίσει μια αντίστροφη μέτρηση ..
Σαν να πίστευες ότι η ζωή σου είναι λίγη και άρχισες να ζεις "παράλογα"..
Ξενύχτια , χαρτιά , διάλογοι πάντα στην αρχή με το " εγώ " , πονηρά βλέμματα ακόμα και στις φίλες μας ..
Εκανα υπομονή , πιστεύοντας ότι ο διαβήτης έφταιγε για όλα .

Χάνοντας και τον πατέρα μου τον Μάρτιο του 2000 , έμαθα να ζω "μόνη".. Ποτέ δεν ήσουν εκεί . Βλέπεις μετά από χρόνια αγώνα είχες μια καλή πολιτική θέση στον Δήμο..

Σε έχανα το έβλεπα προσπαθούσα ..Αμελούσες πια και το παιδί ..
Αρχισαν οι βίαιες συμπεριφορές ..

Ανάψαν κόκκινα στο μυαλό μου ..

Ποτέ όμως δεν πίστευα αυτά που ανακάλυψα χρόνια μετά .
Εμοιαζαν με απόστημα που δεν σταματά να βγάζει υγρά και κόκκινο αίμα..