Σαν όνειρο...

Σοφοκλέους χαμηλά προς Πειραιώς ..

Μεσημέρι ...
Εχω μόλις μιλήσει με την κόρη μου στο κινητό και το έχω αφήσει πάνω στο κάθισμα του συνοδηγού .. Το φάναρι αργό και το αμάξι τσουλάει απλά αφήνωντας το φρένο..
Είμαι κουρασμένη και ζαλισμένη από το αυχενικό που με ταλαιπωρεί , το φανάρι είναι κολλημένο και ξαφνικά βλέπω ένα χέρι , σε χρόνους που δεν μπορώ να παρακολουθήσω , να αρπάζει το κινητό και να χάνεται ..

Πετάγομαι έξω από το αμάξι κρατώντας την τσάντα μου και αρχίζω να τρέχω πίσω του ξεφωνίζοντας και κλαίγοντας , προσπαθώντας να φτάσω το παιδί που έτρεχε μπροστά μου .. Φορούσε κόκκινη μπλούζα και τα ξανθά του μαλλιά το έκαναν να ξεχωρίζει στο πλήθος που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο αλλά και στο δρόμο ..


Το τρέξιμο αυτό , που κράτησε λίγα δευτερόλεπτα , το σταμάτησαν μερικά παιδιά από αυτά τα «εξαρτημένᨻ , που συχνάζουν εκεί λόγω ΟΚΑΝΑ..

« Τι πάθατε κυρία , μην κλαίτε ... τι;;;;; θα σας το φέρουμε εμείς πίσω !!!!»

Τα μάτια του γλαρά , τα λόγια τους παραμύθα από ουσία που χάνεται στις φλέβες τους.. Αυτό μπορεί λοιπόν να κάνουν οι ουσίες ; Να κάνουν πράξη τα αδύνατα ;..

Προσπάθησα να συγκεντρωθώ .. Είχα ήδη χάσει από τα μάτια τον νεαρό με την κόκκινη μπλούζα και σκεφτόμουν που είναι το κοντινότερο κατάστημα για να διακόψω την γραμμή του τηλεφώνου..

Τότε , συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου με αναμμένη την μηχανή ..

Τα παιδιά της παραμύθας το είχανε παρκάρει στην άκρη του δρόμου και μου προτάσανε τα κλειδιά ..

« Τα κλειδιά σας κυρία , τα κλειδιά σας»...


Μπήκα αποκαμωμένη στο αυτοκίνητο ..

«Μην φεύγετε κυρία , θα σας το φέρουμε το κινητό..¨»

Μυδίασα .. και πριν προλάβουν τα μάτια μου να βουρκώσουν ξανά , ένα από αυτά τα παιδιά έφτασε τρέχοντας στο παράθυρο του αυτοκινήτου και μου έδειχνε κάποιο κινητο..


« Αυτό είναι κυρία ;.. Αυτό ;»

Ανοιγόκλεισα αρκετές φορές τα μάτια μου για να τα καθαρίσω από τα δάκρυα και την έκπληξη..



Αυτό ήταν ...

Δεν ήξερα τι να πω , ψέλλισα μερικά ευχαριστώ , άνοιξα το πορτοφόλι μου και προσπάθησα να του δώσω κάποιο χαρτονόμισμα ..

« Πρεζάκηδες είμαστε κυρία» μου απάντησε , « δεν είμαστε κακά παιδιά».. και μου ξαναέδωσε πίσω το χαρτονόμισμα ..

Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου ..
Εκλαιγα για την καλή μου τύχη , για την απρόσμενη κατάληξη , για τα παιδιά αυτά που με έβαλαν στο αμάξι , εκλεισαν τις ασφάλειες και με προέτρεψαν να κλείσω τα παράθυρα και να γυρίσω σπίτι μου ..


« Δεν ήθελαν αστυνομίες και ελέγχους στο γκέτο τους , γι’ αυτό στο έφεραν πίσω», μου είπε αργότερα ο Γιάννης ..

Δεν θέλω να πιστέψω οι άνθρωποι έχουν χαθεί στις λάσπες και στα βρωμόνερα ..

Δεν θέλω να πιστέψω ότι τα μάτια αυτών των παιδιών , πίσω από το λήθαργο και την εξάρτηση , δεν σπιθηροβολούν ..


Εγώ τα είδα , ξέρω καλύτερα ..

Διακοπές ..

Καλές και γλυκές διακοπές σε όλους ...