Μια μικρή γλυκόπικρη ιστορία

Κάθε απόγευμα αποφεύγω τον μεγάλο δρόμο ... σκόνη , σταματημένα αυτοκίνητα , αγχος , κατάθλιψη..

Ενας μικρότερος παράδρομος με βοηθάει να ξεφύγω πιο γρήγορα από το βασανιστικό περιβάλλον που κάθε μέρα nine to five με εξαντλεί ψυχή και σώματι ..

Σήμερα , όπως γίνεται συχνά τελευταία , είχε ουρές ..

Ισως παράδοξα , ένιωσα να γαληνεύω .. Τα αυτοκίνητα ήταν πολλά , σχεδόν όσα της Εθνικής αλλά τα αγριολούλουδα που αγκάλιαζαν την πρώτη ταχύτητα του αυτοκινήτου μου από τα πλαινά του δρόμου, μου θύμιζαν την άνοιξη , την ανανέωση , τον μικρό χαμένο παράδεισο..

Μικρές μαργαρίτες και αγριολούλουδα η συντροφιά μου σε ένα δρόμο γεμάτο κίνηση αλλά με την όψη της εξοχής ..

Σκέφτηκα ότι κάπως έτσι φυτρώνει και η ευτυχία .. Μικρές πράσινες λουλουδιασμένες τούφες σε μια ζωή μικρή και γεμάτη παράπονο..Δεν είναι λίγο να στρίβεις το τιμόνι στην απότομη κάμψη του δρόμου και μια χούφτα από λουλουδοπέταλα να πέφτουν στο διπλανό κάθισμα , λάφυρα του ανοικτού παραθύρου που τα πέρασε ξυστά ..

Τα μάτια μου βουρκώνουν συχνά τελευταία αλλά σήμερα ένιωσα ότι κάνω λάθος .. Η ομορφιά είναι κρυμμένη εκεί που δεν ψάχνει κανείς , εκεί , στα λίγα αγριολούλουδα που φώτησαν τον δρόμο μου.. Σαν μικροί ήλιοι , κίτρινοι και άσπροι .. Ενα δρόμο που αξίζει να διαβαίνουμε μόνο και μόνο γιατί κάποια μαργαρίτα σε κάποια άκρη του θα μας δώσει την απάντηση σε ότι ψάχνουμε :

Με αγαπά ; Δεν μ' αγαπά ;

Θα κάνει χαλάλι τα φύλλά της και θα μας απαντήσει .. ΄

Και είμαι από τους τυχερούς , από αυτούς που τα φύλλα της μαργαρίτας που μαδούν είναι πάντα μονά .. και πάντα με αγαπά ..

Και γω ζωή μου ...πολύ....πολύ...