ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ..
ΜΕΡΟΣ 5ο


Ηταν 12 Αυγούστου του 2003.. Οι διακοπές είχαν τελειώσει για μας ( ο θεός να τις κάνει ) και κατευθυνόμασταν προς ένα χωριό του Παρνάσσου , το χωριό της μητέρας του, όπου θα περνούσαμε τις λίγες ακόμα μέρες που είχαν απομείνει από την άδεια μας ..

Σταματήσαμε σε ένα χωριό της Ναυπάκτου για να τσιμπήσουμε κάτι .. Οταν ξαναμπήκαμε στα αυτοκίνητα ( βλέπετε είμασταν πολλοί και είχαμε πάρει δύο αυτοκίνητα ), η μικρή ήταν ανήσυχη και εγώ κουρασμένη ψυχολογικά και σωματικά, την μάλωσα ..

Ήταν η αφορμή σου .. Βγήκες από το αυτοκίνητο και πλησιάζοντας στο ανοικτό παράθυρο του δικού μου αυτοκινήτου , μου έδωσες δύο χαστούκια .. εκεί στην μέση του δρόμου .. μπροστά στα μάτια του παιδιού που έκλαιγε και φώναζε γοερά ..

Εκεί πέθανε η σχέση μας , σε εκείνο το όμορφο χωριό , εκεί στη μέση του δρόμου ..

Δεν είχα άλλα περιθώρια , έπρεπε να δείξω στην κόρη μου ότι οικογένεια δεν είναι αυτό που έβλεπε συχνά τελευταία .. Δεν είναι έτσι δυό άνθρωποι που αγαπιούνται .. Η βία , ο υποβιβασμός , η ταπείνωση απαγορεύεται να είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας σχέσης ...

Ενα ζευγάρι άγνωστων περαστικών , που είχαν δεί όλη την σκηνή , προσπαθησαν να με πείσουν να πάμε στην αστυνομία , η μητέρα του προσπαθούσε να με αποτρέψει « σαν παιδί μου σου μιλάω , πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ» , και η κόρη μου είχε γατζωθεί επάνω μου τρομαγμένη ..


Εκλαιγα σε όλα τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που μεσολαβούν μεταξύ Ναυπάκτου και Παρνασσού ..
Δεν ήξερα τι να πρωτοκλάψω .. Το παιδι , την αξιοπρέπεια μου , αυτά που σου έδωσα, αυτά που πήρα , την αγάπη μου , εσένα .... Χαμένη ..

Ηταν η γιορτή μου και του παιδιού σε 3 μέρες .. Μας είχες κάνει το καλύτερο δώρο..Mου ανταπόδωσες μοναδικά ότι νόμιζα ότι είχα κάνει για σένα ..

Το άσχημο ήταν ότι πέρασαν μετά από αυτό το περιστατικό , 8 μήνες , μέχρι να βγω ξανά στο φώς , μακρυά από εσένα ..