ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ..
Μέρος 8ο


Σε δύο μήνες περίπου η απόφαση του δικαστηρίου είχε βγεί..
Επρεπε εγώ και το ανήλικο παιδί μου να εγκαταλείψουμε το σπίτι του πρώην άνδρα μου (συζυγική εστία στα δικηγορίστικα) μέσα σε 10 ημέρες , μην έχοντας ακριβώς που να πάμε , αφού δεν είχα εγώ στο όνομα μου δικό μου σπίτι, δινοντάς μου βέβαια την επιμέλεια της μικρής..

"Απαράδεκτη" χαρακτήρισε την απόφαση αυτή η νέα δικηγόρος που αποφάσισα να απευθυνθώ μετά την τελευταία δίκη που ο τότε δικηγόρος μου κατάντησε κωμωδία . Εμαθα βέβαια , ότι μετά από μερικούς μήνες διορίστηκε στο Δημόσιο ..


Ηταν Σάββατο , 15 Μαϊου 2004... Ένα τεράστιο φορτηγό γέμιζε με τις ελπίδες και τα όνειρα που έσβησαν ξαφνικά .. Καθώς το ακολουθούσα , για να φτάσουμε στο σπίτι της μητέρας μου που θα μας φιλοξενούσε προσωρινά , άφησα το γοερό κλάμα μου να τρέχει και να ξεχυθεί μέχρι που τα μάτια μου δεν διέκρινα ούτε δρόμο , ούτε κόσμο , ούτε τα χρώματα από τους σηματοδότες ..Μόνο μίσος έσφιγγε την καρδιά μου και η αδικία που με χτυπούσε αλύπητα ..
Ακόμα και σήμερα αποφεύγω να περνώ από τον δρόμο που ήταν το σπίτι του πρώην άνδρα μου ..Εζησα εκεί 10 χρόνια αλλά και πέθανα πολλές φορές στα σκαλιά του ..



Κούτες , δέματα , ρούχα .. σπαρμένα σε όλα τα δωμάτια , έπιπλα που στριμώχνονταν παντού .. Ολη η ασφυξία της καρδιάς μου ήταν εκεί μπροστά μου , χωμένη στα δεκάδες δέματα που είχαν κατακλύσει το πατρικό μου σπίτι ..


Θα νόμιζε κανείς ότι κάπου εδώ τελειώνει μια πικρή και άδικη ιστορία ..
Δυστυχώς όμως ..

Τι κι αν μετά από λίγο καιρό μπόρεσα να μετακομίζω σε ένα νέο σπίτι μόνη με το παιδί μου και προσπαθούσαμε να αρχίσουμε την ζωή μας από την αρχή παίρνοντος κουράγιο από την ηρεμη ζωή μας χωρίς καυγάδες και ξυλοδαρμούς ..
Τι κι αν είμασταν ευτυχισμένες , έτσι απλά , γιατί είχαμε η μιά την άλλη ..

Η κυρία του κυρίου ξαναχτυπούσε και αυτή τη φορά το χτύπημα ήταν πολύ δυνατό ..