Η σωτηρία της ψυχής..

Θέλω να πώ μια ιστορία .. Ισως όπως θα την γράψω εδώ ειναι κοινότυπη και μπορεί να έχει συμβεί σε πολλούς .. Αλλά αν κάποιος έχει παρακολουθήσει λίγο την "πικρή μου ιστορία", μέσα από το χρονικό του άσχημου διαζυγίου μου και μπορεί να νιώσει , θα καταλάβει ...



Δεκέμβριος 2000...

Εχουν περάσει λίγοι μήνες από τότε που έχασα τον πατέρα μου , ξαφνικά , σαν ένα φτερούγισμα πουλιού .. Ηταν πάντα δυνατός , στήριγμα, υποταγή , άνθρωπος ..

Ενα ξημέρωμα , μετά από λιγόωρη αδιαθεσία , έπεσε μπροστά μου και έσβησε ..
Το σοκ μεγάλο .. Ο πρώην άντρας μου δεν βοηθούσε στην αναστήλωση μου..
Στην προσπάθειά μου για διέξοδο , ψάχνω για νέα δουλειά . Ενας έντιμος άνθρωπος που είχα δουλέψει μαζί του για αρκετά χρόνια , μου προτείνει να πάω στην εταιρεία του .. Νέο αντικείμενο , γιατρικό για τις πληγές μου...Ετσι ξεκινάω με διάθεση μεγάλη και προσπαθώ να ξεχάσω ότι με πλήγωνε . Βλέπετε για μένα η δουλειά μου ήταν πάντα μεγάλο κίνητρο ζωής..



Δυστυχώς όμως , οι προιστάμενοί μου το " έβλεπαν" αλλιώς . Η άρνηση μου για νυκτερινή έξοδο ή η μη ανταπόκριση μου σε σωματικούς εγκλωβισμούς ήταν ο χάρακας για να μετρούν την ποιότητα μου σαν υπάλληλος..


Χρόνια με τρικλοποδιές , παρασκήνιο , αντίσταση ώσπου πρίν από ένα χρόνο βρέθηκα να μην έχω κάν αντικείμενο ..Χωρίς να έχουν αποδείξεις για την ανικανότητα μου .. Αντίθετα να υπάρχουν στοχεία για το αντίθετο..Σαν ένας άδειος σάκος πεταμένος στην γωνία.. Αυτό που η Ερατώ γράφει "εκφοβισμό".. και εγώ άδειασμα ..



Νιώθω άχρηστη και περιττή αλλά η ανάγκη μου για τα χρήματα με κάνει ανίκανη να πάρω την τσάντα μου και να φύγω .. Να γλιτώσω από την ιδέα που μου καλλιεργούν ότι δεν αξίζω τίποτα..Ενα συναίσθημα που ένιωθα διαρκώς τα τελευταία 5 χρόνια του γάμου μου και νόμιζα ότι του είχα ξεφύγει για πάντα ..

Το μυαλό μου , αν και θολωμένο δείχνει σημάδια αναλαμπής.. Ετσι φτάνω στο γραφείο της Αλεξάντρας που την ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια που μου έδωσε.. Στην πόρτα γράφει "ψυχολόγος" αλλά σίγουρα αυτό που βρήκα όταν μπήκα μέσα ήταν "άνθρωπος"..

Χιλιάδες χαρτομάντηλα , δάκρυα , " έλα τώρα μπορείς", κουράγιο.. δύσκολο..

"Πρέπει να μιλησεις , αυτός ο θυμός πρέπει να βγεί"..


Ετσι έφτασα μετά από πολλή προσπάθεια στο γραφείο του διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας . Είπα τα πάντα αποφασισμένη για όλα . Τι να την κάνεις αυτή την μίζερη ζωή , είπα στον ευαυτό μου.. η όλα ή τίποτα..Αξίζεις έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου , μπορείς ..



Ιούλιος 2008

Αγέρωχος , σκληρός αλλά εγώ πίσω από την γκριζοπράσινη ματιά του είδα μια λάμψη..

Μου ανακοίνωνε ότι από 1η Σεπτεμβρίου θα αναλάβω μια ζωτικής σημασίας θέση και μάλιστα στο απειρόβλητο από τους "κυρίους" διευθυντές μου..




Αδειασα ξανά , αλλά αυτή την φορά από τις μικρές ενωμένες πετρούλες που είχαν σχηματίσει μια πλάκα στο στήθος μου..Μία μία έπεσαν εκεί μπροστά του κάνοντας ένα μουσικό θόρυβο..


Ευχαριστώ τον Θεό που μπορώ να παλεύω και αυτό εδώ το βήμα που μου δίνει τα όπλα..
Πάντα νιώθω καλύτερα όταν γράφω εδώ..


Καλήμερα..

Κόκκινος ήλιος ..

Hταν εκεί γύρω στις 8.. απόγευμα ..

Ο δρόμος φαρδύς και μεγάλος ..

Δέντρα και νέα παιδιά που γελούσαν στόλιζαν τις άκρες του ..

Σήκωσα το κεφάλι μου αφήνοντας τις θολές σκέψεις να φύγουν από το μισάνοιχτο παράθυρο του αυτοκινήτου , και είδα έναν κατακόκκινο ήλιο να λάμπει ανάμεσα σε πολυκατοικίες και κακόγουστες κεραίες διασκέδασης ..

Κρατώντας το τιμόνι με το αριστερό χέρι διέταξα γρήγορα το δεξί να βρεί το κινητό ψαχουλεύοντας μέσα στην τσάντα που έχασκε στο κάθισμα του συνοδηγού ..

Φαίνεται πως άργησα ..

Μια μικρή κλίση του δρόμου γέμισε με χρώματα τον οπτικό μου ορίζοντα αλλά εξαφάνισε εκείνο το κόκκινο ταψί που άναψε φωτιά μέσα μου..

Η συνέχεια της πορείας μου , αντίστροφη και ελλειπής , με βύθιζε σιγά σιγά στο απόβραδο που έφτανε στις άκρες της πόλης ..

Κρατώντας πιά το τιμόνι με τα δύο χέρια και την αίσθηση του κενού έντονη στα χείλη μου , ήξερα πώς κάπως έτσι , στιγμιαία θα έρθει η λύτρωση .. Οπως εκείνος ο κόκκινος δίσκος που γέμισε την καρδιά μου ελπίδα και τα μάτια μου μενεξεδί φώς ..

Χωρίς να το περιμένεις , στο τέλος του μεγάλου και φαρδύ δρόμου ...