Σιωπές..

Είναι λίγο αργά αλλά μου αρέσει να το ξενυχτάω .. Οι ώρες της νύχτας είναι σιωπηλές και γεμάτες φωνές .. Πνίγουν στο σκοτάδι τους τα δάκρυα και δίνουν την ελπίδα της νέας μέρας..

Νιώθω μικρή στο σκοτάδι της αλλά και μεγάλη ...Δυνατή να αντιμετωπίσω τα πάντα ..
Ο ήλιος όμως το πρωί συχνά με τυφλώνει και χάνω καθε νυχτερινή ελπίδα μου..

Δεν θέλω να το χάσω αυτό . Να κάνω όνειρα , να προσπαθώ , να ελπίζω ..
Κάποιος βλέπει από κει ψηλά .. δεν μπορεί..
Αυτός που έκανε την εναλλαγή της μέρας με την νύχτα..
Αυτός που υγράνει τα μάτια μας σε κάθε σκίρτημα της καρδιάς μας ..
Αυτός .. Αυτός ..

Εχω κάνει λάθη το ξέρω .. Ισως δεν έχω βάλει όρια σε πολλά πράγματα στην ζωή μου ..
Αφηνα πολλά περιθώρια σε πολλούς ..
Πως να λειτουργήσω αλλιώς ;
Με ποιο φάρμακο περνάει η καλοσύνη ;
Εχει θεραπεία η ευαισθησία ;

Είναι αργά.. Οι φλόγες των κεριών χοροπηδούν και μου δείχνουν μικρά φωτεινά δρομάκια επάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.. Εκείνο το μωβ μπουά μοιάζει να κινείται καθώς το φώς από τις μικρές φλογίτσες τους πέφτει επάνω του..

Και εγώ το δρόμο της καρδιά μου ακολουθώ.. Τρέχω κάθε μέρα να διαβάσω τα νέα από την Λυδία και ξεχνάω για λίγο τις εγωιστικές σκέψεις που με ενοχλούν ..

Δεν ξέρω .. τα ψέμματα δεν ζούνε πολύ καιρό .. ελπίζω να είναι έτσι . Γιατί μόνο έτσι θα ησυχάσει η αλήθεια που χαρακώνει το στήθος μου, που ανοίγει πληγές στην αγάπη μου , που δεν αφήνει το μυαλό μου να εμπιστευτεί..

Ενα φύσημα και τα κεριά θα σβήσουν ....
Ελπίζω όχι και η ελπίδα μου...




Μπορεί τα δάκρυα να σου δίνουν δύναμη ; ... Ισως γι'αυτό κλαίω τόσο συχνά τελευταία...