Το κόκκινο καπέλο...

“Μαμά , που είναι το κόκκινο καπέλο μου ;»


Την βλέπω όλο ενθουσιασμό να ετοιμάζεται για βόλτα με φιλική παρέα ..
Χτενίζεται , δοκιμάζει διάφορα κοκκαλάκια και καπέλα , χαμογελά περιστρέφοντας το κεφάλι της για να βρεί από πια γωνία «δείχνει» καλύτερη ..

Συχνά αφήνει το καλλωπισμό της  για να πιάσει το μικρόφωνο του καραόκε και να προβάρει το γνωστό hit που παίζει εκείνη την ώρα το cd της ..
Χρησιμοποιεί τα χέρια της , τα πόδια της , το κορμί της για να εκφράσει το τραγούδι , τον ήχο , τον παλμό του ..

Μελίσσι οι κινήσεις της , τραγούδι η καρδιά της ..

Κάποιες στιγμές με αναζητά για να επιβεβαιώσω αυτό που βλέπει στον καθρέπτη , αυτό που αισθάνεται ..

Στα μάτια μου θέλει να διαβάσει την επιβεβαίωση ..

Και γω της την δίνω ..


Με φιλα γλυκά καθώς φεύγει ..
Το κόκκινο καπέλο της «βρίσκει» στο μέτωπο μου ..




Ευτυχώς , έκλεισε καλά την πόρτα ..


Με το βλέμμα την παρακολουθώ να τρέχει προς τους φίλους της ...
Ευτυχώς τα δάκρυα της καρδιάς μου θα έχουν στεγνώσει μέχρι να μου χτυπήσει ξανά το κουδούνι , κρατώντας το κόκκινο καπέλο στα χέρια της ..


«Μαμααααααά γύρισα!!!!»



Μαρία μου , σ΄αγαπώ πολύ...